Voor ons was deze vakantie een vakantie, anders dan anders. We gingen eigenlijk altijd naar de zon. Maar dit jaar kon ik mijn zomerjurkjes en teenslippers thuis laten. Want deze zomer gingen we voor een actieve vakantie naar Noorwegen.
Ik had alles goed voorbereid, lees;
Meer dan voldoende boodschappen ingeslagen. Gesorteerde vakantie kratjes gemaakt. Ik was in control!
Maar Oh wat ben ik mijn patronen (weer) tegengekomen. Misschien was het “onbekende” wel wat voor de bekende patronen zorgde. Want ja, in Noorwegen zijn we nog nooit geweest. En met de veerboot 14 uur lang via Zweden ook niet. Ik merkte voor vertrek al wat spanning in mijn lijf. Ik voelde meer druk bij het organiseren van deze vakantie.
Alles anders, alles buiten mijn comfortzone…
Ik voelde de spanning op het moment dat we vertrokken. Ik dacht maar één ding: we MOETEN 2 uur voor vertrek van de boot aanwezig zijn. Dat had ik immers ergens in de papieren gelezen. Dus die druk had ik ook al lekker bij mezelf neergelegd.
In mijn rekensom van de reistijd dacht ik: Dat wordt krap.... Maar dacht ook, het komt vast goed. De auto rit door Duitsland liep voorspoedig totdat we bij Hamburg in de file kwamen te staan. Precies waar ik al bang voor was. Voelde ik de paniek opkomen en plaatste direct allerlei beren op de weg. (Alles wat je aandacht geeft groeit)
Ik kon alleen nog maar denken dat we de boot zouden gaan missen. In mijn verbeelding zag ik hem vlak voor onze neus wegvaren met ons achterblijvend op de kade. Dit beeld kreeg ik niet meer van mijn netvlies af. Wat resulteerde in spanning in mijn lijf, een steen in mijn maag en een dichtgeknepen keel, veel zuchten en een korter lontje. Niet helpende gedachten die alsmaar over dezelfde rotonde bleven rijden…
Ik had tussendoor nog een paar keer op de papieren gekeken, waar ik 2 uur voor vertrek las.
Terwijl we daar in de file stonden merkte ik dat mijn man ook gespannen werd van mijn spanning (De spiegelneuronen deden zijn werk). Wat een kriem om onder tijdsdruk te moeten rijden. Ik dacht: "Op deze manier wil ik niet nog ruim 2 uur in de auto zitten." Wat kan ik doen, (in deze ruimte waarin ik geen kant op kan en geen invloed heb op de verkeerssituatie) om mijn autonome zenuwstelsel weer tot rust te laten komen? (Zodat die spiegelneuronen ook weer hun werk kunnen doen, maar dan in positieve zin) Ik weet nog dat ik hardop zei dat ik spanning voelde. En dat letterlijk wegdrukken me niet gaat helpen.
Ik sloot me letterlijk af, sloot mijn ogen en luisterde naar de muziek van de fijne playlist die opstond. Dit hielp, want iedere keer als ik naar de navigatie keek, werden mijn gedachten bevestigd waardoor mijn spanning weer omhoog ging. Dus ik keek weg of sloot mijn ogen, en focuste me op de muziek en haalde ondertussen rustig adem door mijn neus, alles beter dan naar de navigatie kijken...
Dat was fijn, ik merkte dat ik rustiger werd. En voelde dat er ruimte ontstond.
Na een tijdje pakte ik nogmaals de papieren erbij, en kon ik nu ineens lezen dat we tot een half uur voor vertrek nog aan boord konden. HOE DAN?? Hoe kan het dat ik dit in eerste instantie niet heb gelezen en nu wel?! Jeetje… En ja, de realisatie was er direct, wat ervoor gezorgd heeft om milder naar mezelf te kijken.
De spanning bleef echter nog wel wat aanwezig, maar was veel dragelijker geworden, was oké. Het was vooral de opluchting die erbij kwam.
Helemaal toen we bij de boot in Kiel aankwamen, waar we nog 55 minuten over hadden…
Ruim op tijd, haha...
En nu ik dit blog schrijf zeg ik tegen mijn man, misschien was de: “Wat kunnen we verwachten in Noorwegen?” Juist wel de reden van het “in control willen zijn.” Voor houvast en zekerheid. En was deze vakantie een reis vol overgave♥
En ik? Ik heb zoooo gigantisch genoten in Noorwegen met mijn gezin!!
Reactie plaatsen
Reacties